От деревни Янковичи до указателя “Булгаки” – рукой подать по нынешним
меркам. Не успеешь проехать мост – километра три, и ты уже в деревушке.
Просёлочная дорога, правда, оставляет желать лучшего – даже в сухую
погоду размытая грязь в ямах свидетельствует о том, что осенью и весной
сюда не пройти-не проехать.
Паварот на Красты, калі не ведаеш, можна і “праскочыць”: нідзе табе ні паказальнага знака, ні намёку на тое, што недалёка ад бальшака, у баку, у вёсцы, яшчэ цепліцца жыццё. Чаму так – здагадацца нескладана: у некалі мнагалюднай вёсцы засталася дажываць свой век адзіная бабулька Валянціна Якаўлеўна Яшэнка.
Маляўнічы пейзаж зімовага лесу: белае покрыва лёгкага снегу на вялікіх галінках елак і… векавая цішыня. Рэдакцыйная машына павольна прабіралася скрозь невялікія сумёты – выехалі мы з самага ранку, таму рухаліся прама па слядах коннай павозкі. І вось перад намі тая самая вёсачка, дзе жылыя толькі два дамы.
Вёска размешчана прама на беразе маляўнічага возера Нешчарда. Але не толькі прыгожым пейзажам славіцца яна – тут жывуць руплівыя, вельмі душэўныя і ўлюбёныя ў сваю вёску жыхары.
Горы – вёска хоць і не зусім аддаленая, але маланаселеная. Сюды прывозяць пошту, прыходзіць аўталаўка, тут жывуць у асноўным тыя, каму горад даўно перастаў быць цікавы альбо не патрэбны зусім. Тут жывуць старыя.
У чатырох кіламетрах ад Янкавіч, сярод лясоў і невялікіх лапін палёў прытулілася вёсачка Грыбова. Яна нічым не адрозніваецца ад соцень падобных населеных пунктаў, нават яе назву нельга лічыць арыгінальнай ці незвычайнай.