Уладзімір і Алена Глушыны з Клясціц разам больш за 30 гадоў. У працы і хатніх клопатах праляцелі гады, як адно імгненне. І кожны дзень Алена адчувала сябе каханай і неабходнай жанчынай для свайго Валодзечкі, а ён ні разу не пашкадаваў, што жыве са сваёй прыгажуняй! Нарадзілі яны дваіх дзяцей, дом свой у парадку трымаюць. І муж, і жонка адбыліся як прафесіяналы на працоўных месцах. За ўсё гэта ў вёсцы паважаюць сям’ю Глушыных. Яны на самой справе з’яўляюцца найлепшым прыкладам для моладзі, якая толькі пачынае сваё сямейнае жыццё. Пра сакрэты сямейнага шчасця і дарабыту мы пагаварылі з Аленай Іванаўнай і Уладзімірам Лявонцьевічам.
Адразу спадабаліся
адзін аднамуКалі сустрэліся маладыя людзі, то Алена працавала прадаўцом у Клясціцкім магазіне прадуктовых тавараў, а Уладзімір прыехаў з Наваполацка ў мясцовы калгас у якасці механізатара падшэфнай арганізацыі. Хлопец и дзяўчына адразу спадабаліся адзін аднаму – чарнавокая і сарамлівая Аленка і стройны ўсмешлівы Валодзечка адчулі, што ім хораша разам. Уладзімір стаў сустракаць і праводзіць дадому дзяўчыну кожны дзень пасля работы і так вечар за вечарам заваёўваў яе сэрца.
Ажаніліся яны пасля трох месяцаў знаёмства і сталі жыць у Кляс-ціцах. Малады муж спачатку працаваў у «Сельгасхіміі», жонка – у магазіне. Гэта сёння ў іх свая лазня, шклопакеты ў хаце, патроху мэбля новая з’яўляецца, машына пральная і аўтамабіль ёсць, а спачатку было ўсё вельмі проста…
Атрымалі кватэру, нарадзілі сына Сашу, а праз пяць гадоў дачку Алесю. Дзеці падрасталі, дабавілася клопатаў, сям’я стала марыць пра ўласны дом.
І вось іх мара здзейснілася – Глушыным калгас выдзеліў дом. Шчасцю сям’і не было межаў. Алесьцы на той момант было 5 гадоў, Сашачку 11. Уладзімір адчуў сябе сапраўдным гаспадаром, стаў займацца домам. Спачатку зрабілі касметычны рамонт, паднавілі печы. Сказаць, што адразу ўсё атрымалася і заблішчала, нельга. Быў цяжкі перыяд у дзяржаве – разваліўся Савецкі Саюз, не хапала многага, не толькі будаўнічых матэрыялаў, але і прадуктаў. Ды і заробкі былі мізерныя. Але крызісная сітуацыя ў краіне не паўплывала на адносіны ў сям’і – Глушыных гэта толькі аб’яднала.
Праца –
важная частка жыццяТрэба сказаць, што і муж, і жонка лічаць – кожны чалавек павінен працаваць. Так, Алена Іванаўна больш за 30 гадоў у гандлі. Графік работы прадаўца ў вясковым магазіне такі, што два дні з 8 раніцы да 8 альбо 10 гадзін (у летнія месяцы) вечара яна на працы, потым два выхадных. У працоўныя дні жанчына вельмі стамляецца. Яна адказвае ў магазіне за каўбасны і вінна-гарэлачны аддзел, а таксама на ёй раскладка фруктаў. За дзень так налічыцца грошай, наважыцца прадуктаў, а калі і машыну не адну з новай партыяй прадуктаў разгрузіць, што не адчувае, як кажуць, ні рук, ні ног. Муж разумее гэта і заўсёды дапамагае жонцы. Традыцыйна на Уладзіміры ранішнія клопаты па доглядзе гаспадаркі – пакарміць свіней, курэй, сабаку. Ён заўсёды падымаецца крыху раней. Алена ўстае, каб пакарміць мужа, потым гатуе ежу для сям’і на цэлы дзень. І так было заўсёды.
А яшчэ абавязкова кожны раз муж сустракае яе пасля працоўнага дня на аўтамабілі.
Уладзімір Лявонцьевіч усё жыццё працуе механізатарам – спачатку ў «Сельгасхіміі», потым у калгасе, некаторы час працаваў у камунальнай гаспадарцы. Цяпер механізатар у ТАА «Клясціцы». На працы ён на добрым рахунку – адказны, вопытны, заўсёды акуратна абслугоўвае тэхніку. Вясной, летам і восенню больш напружаны графік: працуе механізатар з раніцы да цямна, але ў гэты перыяд радуе заробак. Зімой у механізатара працы, канешне, менш, таму менавіта ў гэты перыяд ён ідзе ў водпуск.
Жонка з павагай ставіцца да працы мужа, кожны дзень чакае яго з поля, выслухоўвае яго праблемы і клопаты.
–Я нічога не разумею ў тэхніцы, але ведаю, што Валодзю трэба выказацца, і слухаю яго не зусім для мяне блізкія назвы дэталяў і механізмаў, – смяецца Алена.
Дзеці – гэта радасць,
унукі – двайное шчасце!Асаблівыя адносіны ў Алены Іванаўны і Уладзіміра Лявонцьевіча да дзяцей. Як кажуць, адным з самых горшых пакаранняў для бацькоў з’яўляюцца дрэнныя дзеці. У гэтым плане муж і жонка шчаслівыя людзі. Алеся і Саша – дзеці, за якіх можна толькі радавацца. З маленства яны бачылі, як цяжка працуюць бацька і маці, як імкнуцца, каб у сям’і заўсёды быў дабрабыт. Вялікая гаспадарка, дом у поўным парадку, штодзённая праца – гэта тое, што для малодшых Глушыных норма. Можа, таму дзеці выраслі клапатлівымі, уважлівымі, працалюбівымі і самастойнымі.
Саша адразу ўзяў на сябе функцыі старэйшага брата – быў патрабавальны і строгі і толькі з часам стаў больш пяшчотны і ўважлівы да сястрычкі. Алеся з дзяцінства любіла займацца кветкамі – і хатнімі, і тымі, якія вырошчваюцца ў кветніку. А яшчэ яна першая памочніца маці – прыбірае ў доме, падрыхтоўвае прадукцы для нарыхтоўкі на зіму. Але галоўнае, лічаць бацькі, – гэта тое, што з дзецьмі ў іх ёсць сапраўдны душэўны кантакт. Ім хочацца дзяліцца не толькі добрымі навінамі, але і набалелым..
Аляксандр жыве ў суседняй Расіі, але раз у два месяцы прыязджае да бацькоў і сястры. У яго расце дачка Вікачка, штогод яна абавязкова наведвае бабулю і дзядулю. Алеся ў гэтым годзе атрымала вышэйшую адукацыю ў Маскве, цяпер яна дыпламаваны бухгалтар. Бацькі вельмі ганарацца гэтым фактам. Але галоўная падзея года – усё ж прыбаўленне ў сям’і. Алеся месяц таму стала мамай, нарадзіла бабулі з дзядулем унучку Аляксандру!
– Валодзя, ведаеце, такі выдатны дзед! Вы не ўяўляеце, з якой нецярплівасцю ён чакаў унукаў. Першая наша ўнучачка далёка, а меншая тут, у Клясціцах. Ён з такой асалодай бярэ малую на рукі, агукае, – кажа Алена Іванаўна.
Задаволены бацькі і адносінамі ў сям’і дачкі. Будучы зяць, да слова, пазнаёміўся з дачкой тады, калі бацька працаваў у камунальнай гаспадарцы. Аляксею Алеся спадабалася адразу, а вось сэрца дзяўчыны прыйшлося яшчэ заваяваць. Больш года яны сябравалі і толькі потым ажаніліся. Пяць гадоў разам ужо – праверылі пачуцці, Алеся адукацыю вышэйшую атрымала – і вось дачушку нарадзілі.
Вельмі прыемна бацькам, што Алеся на 100 працэнтаў пераняла лепшыя сямейныя традыцыі Глушыных – у яе маладой сям’і пануюць каханне, павага і жаданне зразумець.
Хочацца пажадаць, каб у гэтай сям’і шчасце і ласка захоўваліся доўгія гады. Добрыя людзі заслугоўваюць годнага жыцця!
